Over mijn Depressief Intermezzo

Deze week ontstond er wederom een discussie over het gebruik van antidepressiva. Ik gaf mijn reactie op NOSop3, en wil hier wat aan toevoegen.

Mijn zwangerschap is heel goed verlopen. Slechts één keer dreigde ik terug te vallen in een depressie. Gelukkig werd dit op tijd voorkomen: door mijn medicatie op te hogen en rust te nemen. Ik ben maar één persoon, en wat voor mensen werkt verschilt, maar ik wil dat de discussie gaande blijft. En dat kan alleen door er aan bij te dragen. Dus vandaag geen verhaal over bevallende giraffen, maar een blog over mijn Depressief Intermezzo. Lachen jonge!

---

 

Ik wil graag eerlijk zijn, en ben dat ook: ik voel me niet blij. Mensen wuiven dit weg met “Hee joh dat wordt snel beter!” Oh ja, straks voel je je heel energiek!” “Oh maar het is het waard!” En ik snap het ook wel, want wat moet je anders zeggen tegen iemand die zegt: “ dat hele zwanger zijn vind ik tot nu toe maar niks”. Maar ik voel dat er een zwarte wolk begint op te doemen en dat de depressie me op de hielen zit.

Ik ben heel blij dat we een baby krijgen, denk ik, want ik begon te huilen toen ik een hartje zag op het echo scherm. Maar ondanks dat gegeven voel ik me niet goed. Ik voel me raar.

Ik stagneer en de meest dagelijkse dingen worden een beproeving. Ik merk het bijvoorbeeld aan het boodschappen doen. Ik kom overprikkeld uit de supermarkt omdat ik geen overzicht kan houden in mijn hoofd.

“Hee een Komkommer. Zal ik er eentje meenemen? Een komkommer? Nee maar wat moet ik met een komkommer? Misschien in een salade? Nee, komkommer in een salade vindt mijn vriend niet lekker en dan zit ik weer met een komkommer thuis. Maar misschien heb ik straks ineens zin in komkommer. Het is wel lekker fris. Maar als ik m niet eet dan hebben we straks weer zo’n doorregende natte kwijlerige komkommer in een plasticje in de koelkast die niemand meer aan wil raken. Wat ben ik ook een loser. Sta ik weer 5 minuten naar een komkommer te staren. Mensen zullen me wel zien en denken wat een treurnis. Met mijn verschoten winterjas en mijn vettige haar. Wasmiddel, hebben we wasmiddel nodig? Ja opzich wel, maar we hebben ook nog een restje dus ik kan dat net zo goed dan morgen kopen ofzo, maar kan ook nu. Maar ja dan zit je weer met die extra fles, en die staat dan misschien wel in de weg, maar ik kan m ook nu meenemen ik hoef nu toch niet veel te tillen en morgen misschien wel, want dan koop ik ook drinken, of zal ik nu dan even drinken kopen? Even kijken bij het drinken, misschien bitter lemon? Nee dat is wel lekker voor 1 glaasje maar niet een hele fles. Misschien gewoon maar weer spa rood. Ja of dat haal ik dus morgen en dan nu het wasmiddel. Jezus beslis eens wat! Oh, wcpapier, hebben we dat nog? Wat kwam ik ook alweer halen? Hee, die chips at Hakim altijd vroeger. Iedereen koos de kaasvariant maar hij had de pinda. Wat een gekke keus eigenlijk. Ik wou dat ík een Marrokaans jongetje was dat zometeen in een warm huis kwam met een warme moeder, en gezellige kleden. Beter dan mijn lege huis. Ik verlang naar warmte. Maar ja dat haal ik niet uit mezelf, misschien moet ik kaarsen kopen waar staan die? Oh daar, euh, een gele of een rode. Allebei? Nee dat staat niet bij elkaar. Hmm ik weet het niet. Misschien later dan. Wat een loser ben ik ik kan ook niks beslissen. Nu eerst drinken. Of nee wasmiddel. Euh. En wat moeten we eten eigenlijk? “

En zo kom ik thuis met een tas lege statiegeldflessen die ik mee had genomen om in te leveren.

Mijn vriend merkt het aan me. En ik merk dat hij het merkt. Hij haalt me op tijd onder de douche vandaan. Blijven hangen is een duidelijk teken. Ik weet niet precies hoe het gebeurd, maar als ik me wil aankleden zit ik voor ik het weet naast een open onderbroekenla te staren op het bed en kom ik niet verder.

Ik begin me een beetje doods te voelen. Op dit moment zou ik me toch levendiger moeten voelen dan ooit?! Ik ben leven aan het maken!

Ik zit bij mijn therapeut. Er zijn bouwvakkers bezig op de gang. Zij zegt: “Ja joh die beginnen echt heel vroeg al. Die zijn hier al vanaf 7 uur! Maar goed, dan zijn ze ook vroeg klaar. Kunnen ze lekker om 3 uur naar huis.” Waarop ik zeg: Pff, ja en dan zit je thuis… Wat moet je dan in godsnaam thuis gaan doen?” En zie een lege kamer voor me. Met een koude vloer. Extreme leegte en een lege lange dag. Waarop zij zegt: “Ja. Maar jij bent depressief.” En dat is het. Elke ochtend lijkt de dag een koud leeg ijzeren blik. Elke dag voelt als januari. Alles is met tegenzin. En alles is met moeite.

Omdat ik zwanger ben, heb ik meer bloed, wordt de medicatiedosis in mijn lijf relatief lager en daarom besluiten we de dosis op te gaan hogen en kijken wat dat doet.

Het begint te werken. Zaterdag. Ik merk het aan het opstaan. Ik voel me fit?! Ik ga naast mijn vriend op de bank zitten die Heel Holland bakt kijkt. En dan maak ik spontaan een opmerking naar de tv: “Jaaa, Janny neem jij maar een lekker grote hap daarvan he.” Het floept uit mijn mond zonder nadenken, zonder dat deze gedachte langs tien controleposten moet. Ik verbaas mezelf. Ik voel het leven terugstromen in mijn lichaam. Het hoofd gaat wat langzamer, dat voelt nog zwaar aan. Daarom ontstaat er onrust in mijn lijf.

Ik klauter uit mijn dal en mijn lichaam voelt alsof ik een zware griep heb overleefd.

Nu, 6 maanden nadat mijn baby geboren is, voel ik me ijzersterk en ben ik zelfs de ‘kwetsbare periode’ voorbij. Ik heb het dus gered! Ik ben moeder, vind het leuker dan verwacht en mijn baby is nogal geniaal. Even voor de duidelijkheid.

 

Tot dusver,

 

Joe

Tot snel