Failing instruments

Mijn depressie-uitleg

 

Ratio: Het is 13 uur. Nu moeten we eten.

Gevoel: Maar ik wil helemaal niet eten, wat heeft het allemaal voor zin

Ratio: Maakt niet uit, we gaan nu eten.

 

R: We gaan nu kleren aan doen, en…

G: Maar ik wil geen kleren aandoen wat heeft het allemaal voor zin

R: Maakt niet uit we gaan nu kleren aandoen.

 

R: We gaan nu koffie drinken met de schoonouders

G: Maar ik wil helemaal niet, wat heeft het allemaal voor zin…..

R: Ja okee, nu heb je eigenlijk ook wel gelijk. Dat hoeft echt niet.

Wanneer ik depressief ben (dat is nu niet het geval) moet mijn rationele denken me redden van mijn gevoelsdenken. Mijn ratio luistert naar psycholoog en psychiater, en kan hier ook naar handelen. Mijn gevoel is onbetrouwbaar. Mijn meetinstrumenten, mijn ‘gevoelsmeters’, die normaal situaties goed kunnen inschatten, slaan constant negatief uit. Het maakt niet uit wat ik doe. Een etentje met vrienden doet mijn meter niet omhoog uitslaan, net als een feest of een goede film. Mijn geluks- en zelfwaarderingsmeter blijven hangen op min 10, en al snel volgen mijn gedachten: “Hoezo vind ik dit niet leuk? Je bent ook niet gezellig. Zij zijn veel leuker dan ik.”

Net als bij machines, gaat ook míjn hele systeem falen als een meter niet goed werkt. Laatst zag ik een programma op National Geographic : Air Crash Investigation. (uitgesproken door serieus mannelijke Britse stem; de helft van de kracht van dit programma. Zelfs als deze stem zou zeggen “I ate a blueberrymuffin” Zou ik denken: Oh en toen?!). Voordat het vliegtuig neerstortte, werkte de hoogtemeter, de radio altimeter van de Boeing 737 niet naar behoren. Toen the automatic pilot en the engines en de landing gear gevolg gaven aan deze foute meting, ontstonden er problemen. Het vliegtuig vloog nog te hoog en te langzaam om veilig te kunnen landen, en uiteindelijk crashte het toestel. Hadden de ‘non automatic pilotes’, -de levende piloten dus-, de kapotte meter erkend en op tijd ingegrepen, was dit waarschijnlijk te voorkomen geweest.

Zo gaat dat ook bij mij in een depressie.

Wanneer mijn gevoelsmeters raar gaan doen, en ik grijp niet op tijd in, gaat na een tijd mijn lichaam mee. Ik proef geen eten meer, het voelt alsof mijn hart langzamer klopt en ik ga langzamer praten. Mijn lichaam begint doods aan te voelen. Ik kan op dat moment geloven in dit gevoel en mijn vliegtuig laten crashen. Ik kan er ook voor kiezen om de depressie te zien als ziekte, die behandeld kan worden. Ik had het geluk dat de mensen in mijn omgeving depressie ook beschouwen als ziekte.

Zwangere meters, lachen jongen.

En nu, door al die zwangerschapshormonen, slaan er weer meters raar uit! Het zijn wel net andere dan bij depressie. Bijvoorbeeld mijn irritatiemeter, oei! Ik ben gister een uur van de leg geweest omdat er een oud mannetje een peuk stond te roken, waarbij hij spuugdraden spinde tussen zijn lippen en de sigaret. En hij stonk. Daar werd ik woedend van. Of in de supermarkt laatst; ik wilde afrekenen en was mijn portemonnee vergeten. Uiteindelijk kwam mijn vriend de portemonnee brengen en betalen, maar ik was al aan het huilen (en dezer dagen als ik eenmaal huil, dan stopt het niet). Hij was ook niet blij want hij miste Studio Sport, en uiteindelijk liepen we zo in een sneue karavaan naar huis. Hij voorop met twee tassen in hoog tempo want hij wilde niet nog meer missen en ik er huilend achteraan. Tot slot, had ik vorige week onder de douche bedacht dat ik naar Dubai wilde, omdat het daar mooi weer is. Dus ik zei tegen mijn vriend: “Hee zullen we morgen gewoon voor een week naar Dubai gaan.” Hij: “eh, nee.” Ik ben de hele dag ontroostbaar geweest. Als een prinses op de erwt. “Mijn vrie-iend wil morgen niet met mij naar Doe-Hoe-Bajjjj…”

Gelukkig besef ik dat het maar mijn meters zijn die een beetje raar uitslaan. Mijn zwangerschap zorgt voor wat turbulentie, maar ik weet al hoe ik moet handelen. Bovendien heeft mijn gevoel af en toe heel erg gelijk! Ik ben op dit moment (’t is ochtend) achter mijn laptop een ‘rijstdessert met vanillesmaak’ uit een plastic bakje aan het lepelen. En mijn gevoel blijkt te kloppen: dit was een supergoed idee.

Joe!

Tot snel.