Perineum-olie, het liefdeshormoon, en de illusie van controle.

Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap kan ik me alleen nog maar concentreren op de naderende bevalling. Elke dag dat ik nog geen weeën heb, raak ik gefrustreerder. Ik heb nergens meer energie voor. Zelfs wanneer ik probeer een woordzoeker te doen haak ik snel af, want jezus joh, die woorden. Die kunnen echt óveral staan….. Dus als de verloskundige tijdens de afspraak vraagt hoe het gaat, zeg ik: “Ik wil bevallen. Ik ben klaar.”

Hierop antwoord de verloskundige: “Oxytocine is een liefdeshormoon. Dat moet je tóelaten.”

Even voor de duidelijkheid: oxytocine is het hormoon wat ervoor zorgt dat je baarmoeder de baby gaat ‘uitdrijven’. Uitdrijven klinkt trouwens een beetje alsof hij rustig van een brede glijbaan in een tropisch zwemparadijs afdrijft in een opblaasbare band …. Nou, die opblaasbare band komt wel ergens in het verhaal voor, maar dat is de dagen na de bevalling, om op te zitten.

De oxytocine uitspraak was mij al eerder ter oren gekomen. Van een ‘ervaren verloskundige’ (zo noemde ze zichzelf) tijdens een informatiemiddag van het bevalcentrum. Die had gezegd:

“Oxytocine is een heel verlegen hormoon, als je het niet toelaat, is het zo weer weg”

Dit uitgeschreven op een slide van haar PowerPointpresentatie, met een afbeelding van een smiley met rode wangen, wat waarschijnlijk de oxytocine moest voorstellen. Overigens bestond de rest van de visuele ondersteuning uit een slide met drie foto’s van een moederkoek (“de placenta daar moet je respect voor hebben”) een foto van een bevallende giraf (“ik ben voor een natuurlijke bevalling”) en een tiental foto’s uit de jaren ’80, waarop vanuit verschillende gezichtspunten hoofdjes uit vagina’s tevoorschijn komen. (“Ik shockeer jullie liever nu, dan dat jullie straks geshockeerd zijn”). Deze serie vind ik wel heel geschikt voor een coffeetablebook trouwens. Een must voor op de salontafel! ‘80s Women in labour‘ zou ik het noemen. Of ‘Babyheads and vagina’s.’ Misschien wel gewoon ‘crowning’. (De titel moet natuurlijk in het Engels, anders verkoopt het niet).

Maar, het gaat me nu om de uitspraak over het ‘liefdeshormoon toelaten’.

Het klinkt mij vaag in de oren, maar voor de zekerheid waag ik toch een poging. Thuis, in bed, probeer ik dan maar ontspannen te denken aan liefdevolle dingen. Ik denk aan mijn vriend, en omhelzingen. In een wei. Een wei met bloempjes, en kleine konijntjes en puppy’s enzo. Zingende bloempjes. Hekjes van zoethout. Wapperende vlaggetjes met smileys. Een slinger van slappe piemels…… Deze gedachten leveren me uiteindelijk geen enkele wee op. En dit voelt als falen. Elke dag dat ik nu niet beval, heb ik het aan mezelf te danken.

Maar heb ik wel invloed heb op het moment van bevallen? Ik kan het me eigenlijk moeilijk voorstellen, dat de natuur het uiteindelijk laat aankomen op mij en mijn gedachten. Vanaf het begin van mijn zwangerschap zijn namelijk alle processen in mijn lichaam gericht op de baby. Ik word misselijk, krijg maagzuur, aambeien, houd vocht vast, heb een hele lage bloeddruk, waardoor ik duizelig ben en me niet lekker voel. Dat boeit de natuur geen reet. Sterker nog, dat boeit de natuur geen hele dikke reet! (die ik dus ook kreeg). Zolang het maar goed gaat met de baby. En nu kan ik invloed uitoefenen op het moment van bevallen?

Ik geloof wel dat lichaam en geest verbonden zijn. Maar ik denk niet dat dit een proces is waar ik met mijn gedachten bij kan. Ik merk dat ook nu mijn baby eenmaal geboren is. Oxytocine regelt nu dat de melk gaat stromen. Specifieker: uit mijn tepels. Dus als mijn baby honger heeft, en aan de tiet gaat hangen, krijg ik een stoot oxytocine en dan ga ik meer melk aanmaken. Dit mechanisme werkt vrij goed. Eigenlijk te goed. Het gebeurd namelijk ook als mijn vriend mij belt en ik mijn baby op de achtergrond hoor huilen. Ook al ben ik niet in de buurt, en sta ik op dat moment half aangekleed in een paskamer in de H&M. Ook ondanks dat ik mijn tieten met mijn gedachten probeer toe te spreken: “Hee jongens, ik ben niet fysiek daar. Ik kan geen melk geven door de telefoon. Hier is geen melk nodig. Ik weet dat hier wel meisjes rondlopen die eruit zien alsof ze wel een flinke scheut moedermelk zouden kunnen gebruiken, maar dat is niet jullie verantwoordelijkheid….” Dit heeft geen zin. Ongeacht wat ik denk, er stroomt melk uit mijn tepels. Er gebeurd dus iets in mijn onderbewuste waar ik niet bij kan. Wat ik geen nieuws vind. Door mijn depressies ben ik al gaan accepteren dat ik niet kan beïnvloeden of ik genoeg gelukstofjes en –hormonen aanmaak.

Volgens mij geven verloskundigen je graag het gevoel dat je ergens controle hebt, en dat je niet totaal bent overgeleverd aan de natuur. Maar ik word juist onzeker van dit soort dingen, omdat ik het juist gevoel krijg dat als ik het alleen aan de natuur overlaat, ik eigenlijk niet genoeg doe.

Bovendien heb ik op het moment vlak voor de bevalling juist behoefte aan de waarheid. De feiten. De wetenschappelijk bewezen dingen graag. Maar dat blijkt moeilijk. Als het gaat over algemene gezondheid hebben we volgens mij nu wel door dat als je ‘oma een pakje sigaretten per dag rookte en alsnog 90 is geworden’ dat dat niet betekent dat roken niet slecht voor je is. Maar rondom bevallen lijken nog steeds afzonderlijke gevallen complete theorieën te kunnen ondersteunen. Hier een kleine greep uit de tips die ik kreeg:

“ Als je wilt bevallen, moet je gaan lopen. We waren de hele dag in de IKEA geweest en ’s avonds begonnen de weeën!”

“Je moet een voetreflexmassage nemen. Een vriendin van mij was al 42 weken zwanger. Ze nam een voetreflexmassage, en ’ s avonds begonnen de weeën!” (graag maak ik hierbij de opmerking dat als je 42 weken zwanger bent de kans elke dag groter is dat je wel bevalt dan dat je niet bevalt)

“Je moet perineum-olie smeren. Iedereen die ik ken die dat heeft gesmeerd is niet uitgescheurd bij de bevalling!“

Ik word moedeloos van dit soort tips. Voor ik het weet loop ik met een klodder olie op mijn perineum drie kilometer naar de voetreflexmassage en zit ik ‘s avonds gewoon uitgeput op de bank zonder wee. Dus ik besluit alles los te laten en het over te laten aan de natuur. Het enige wat ik nu nog hoef te doen is niet in paniek raken en blijven ademen. Hèhè, wat een rust.

Volgende keer over uit de hand lopende moedergevoelens.

Joe. Tot snel.

 

P.S.

Als je niet wilt uitscheuren, moet je zeker antidepressiva gaan slikken. Iedereen die ik ken die dat slikte is niet uitgescheurd. Moet je echt doen.

P.S. II

Als je snel wilt bevallen, moet je in je eentje naar de McDonalds gaan. Ik deed dat, en ik beviel een week voor de uitgerekende datum!