Ik las je stukje op de Volkskrant over antidepressiva en zwanger zijn. En het was een feest van herkenning. Ik heb zelf 2 zwangerschappen achter de rug. Bij beide had ik een prenatale depressie. Ik was al bekend met depressiviteit en had er zelfs al voor in dagbehandeling gezeten, dus de eerste symptomen herkende ik meteen. Eerst wilde ik het nog wegwuiven, “het zal wel door de hormonen komen”. Maar op een gegeven moment kon ik het niet meer wegwuiven omdat mijn eigen leven en dat van mijn ongeboren kindje in gevaar kwam. Toen heb ik bij mijn verloskundige aan de bel getrokken. Vanaf dat moment ging het snel. Ik kwam terecht op de crisisdienst van een psychische zorginstelling en kreeg meteen antidepressiva voorgeschreven. Ik ben twee weken doodziek geweest van de bijwerkingen, maar stukje bij beetje had ik het gevoel dat ik uit dat diepe dal kwam. Een keer per week had ik gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige.
Ik heb (vooral bij mijn eerste kindje) zware zwangerschappen gehad. Niet alleen door de depressiviteit, maar ook door de lichamelijke klachten.
Toen met 36 weken zwangerschap mijn schoonmoeder na een lang ziekbed kwam te overlijden trok ik het niet meer en ben ik met 38 weken ingeleid. Toen (2012) was het beleid dat de kindjes 48 uur werden opgenomen om te zien of ze afkick verschijnselen hadden. Gelukkig had ik een gezonde zoon op de wereld mogen zetten.
Toen ik ruim 1.5 jaar later weer zwanger werd zag ik het allemaal weer somber in. Maar met mijn antidepressiva was het heel goed te doen.
Ik mocht van me zelf ook niet meer toegeven aan sombere gedachten, ik had tenslotte nog een klein mannetje rond lopen die op mij rekende. Ik moest weer in het ziekenhuis bevallen. Maar ipv 48 uur hoefde we maar 24 uur te blijven. En was mijn kleine jongen grote broer geworden van een kleine zus. Ook zij had geen bijwerkingen en we mochten al snel naar huis.
Wat ik vooral heel moeilijk vond was dat mensen niet snapte dat ik niet op een roze wolk tijden mijn zwangerschappen, dat ik niet over de top gelukkig was. Maar zo voelde ik me niet. En als ik zei dat ik aan de antidepressiva zat was het hek helemaal van de dam, want dat is slecht voor het kind, en zo erg zou ik me wel niet voelen.
Gelukkig had ik hele lieven mensen in mijn omgeving die er alles aan deden om het mij zo makkelijk mogelijk te maken.
nu is het sinds mijn laatste zwangerschap 1.5 jaar later en ik zit nog steeds aan de antidepressiva, ik denk niet dat ik er ooit nog van af kom, maar dat heb ik geaccepteerd. Ik ben nu mezelf weer en kan weer genieten van het leven, en nog belangrijker, van mijn 2 schatten van kinderen.
Ik vind het heel dapper van dat je probeert het taboe te doorbreken. Hopelijk heb je een voorspoedige zwangerschap en kan je in de zomer genieten van een klein hummeltje.
Hoera voor Vera! Duizendmaal dank voor je roep om nuchterheid en rationale in het zwangerschapscircus.
Ik ben – gelukkig – geen ervaringsdeskundige op het gebied van depressie, maar wel huisarts en zwanger en een groot voorstander van ons beperken tot nuttige, wetenschappelijk onderbouwde adviezen voor moeder en kind. Laten we vooral lekker normaal doen en de hysterie achterwege laten. En ja, soms is dat zelfs weleens starten met een antidepressivum in de zwangerschap. Oké, daar moesten sommige collega’s ook van slikken. Maar als ik nu kijk naar moeder en baby doen ze me sterk aan jullie denken. Gefeliciteerd!
Dank je wel 🙂. Je voelt je door het taboe eromheen een rare snuiter en dat wakkert een misplaatst schuldgevoel aan. Dat maakt alles alleen nog maar erger. Dus dank je wel, een extra stapje richting openheid.
HOERA VOOR ANTIDEPRESSIVA 
Hoi Vera,
Ik las je stukje op de Volkskrant over antidepressiva en zwanger zijn. En het was een feest van herkenning. Ik heb zelf 2 zwangerschappen achter de rug. Bij beide had ik een prenatale depressie. Ik was al bekend met depressiviteit en had er zelfs al voor in dagbehandeling gezeten, dus de eerste symptomen herkende ik meteen. Eerst wilde ik het nog wegwuiven, “het zal wel door de hormonen komen”. Maar op een gegeven moment kon ik het niet meer wegwuiven omdat mijn eigen leven en dat van mijn ongeboren kindje in gevaar kwam. Toen heb ik bij mijn verloskundige aan de bel getrokken. Vanaf dat moment ging het snel. Ik kwam terecht op de crisisdienst van een psychische zorginstelling en kreeg meteen antidepressiva voorgeschreven. Ik ben twee weken doodziek geweest van de bijwerkingen, maar stukje bij beetje had ik het gevoel dat ik uit dat diepe dal kwam. Een keer per week had ik gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige.
Ik heb (vooral bij mijn eerste kindje) zware zwangerschappen gehad. Niet alleen door de depressiviteit, maar ook door de lichamelijke klachten.
Toen met 36 weken zwangerschap mijn schoonmoeder na een lang ziekbed kwam te overlijden trok ik het niet meer en ben ik met 38 weken ingeleid. Toen (2012) was het beleid dat de kindjes 48 uur werden opgenomen om te zien of ze afkick verschijnselen hadden. Gelukkig had ik een gezonde zoon op de wereld mogen zetten.
Toen ik ruim 1.5 jaar later weer zwanger werd zag ik het allemaal weer somber in. Maar met mijn antidepressiva was het heel goed te doen.
Ik mocht van me zelf ook niet meer toegeven aan sombere gedachten, ik had tenslotte nog een klein mannetje rond lopen die op mij rekende. Ik moest weer in het ziekenhuis bevallen. Maar ipv 48 uur hoefde we maar 24 uur te blijven. En was mijn kleine jongen grote broer geworden van een kleine zus. Ook zij had geen bijwerkingen en we mochten al snel naar huis.
Wat ik vooral heel moeilijk vond was dat mensen niet snapte dat ik niet op een roze wolk tijden mijn zwangerschappen, dat ik niet over de top gelukkig was. Maar zo voelde ik me niet. En als ik zei dat ik aan de antidepressiva zat was het hek helemaal van de dam, want dat is slecht voor het kind, en zo erg zou ik me wel niet voelen.
Gelukkig had ik hele lieven mensen in mijn omgeving die er alles aan deden om het mij zo makkelijk mogelijk te maken.
nu is het sinds mijn laatste zwangerschap 1.5 jaar later en ik zit nog steeds aan de antidepressiva, ik denk niet dat ik er ooit nog van af kom, maar dat heb ik geaccepteerd. Ik ben nu mezelf weer en kan weer genieten van het leven, en nog belangrijker, van mijn 2 schatten van kinderen.
Ik vind het heel dapper van dat je probeert het taboe te doorbreken. Hopelijk heb je een voorspoedige zwangerschap en kan je in de zomer genieten van een klein hummeltje.
Liefs,
Michelle
LikeLike
Hoera voor Vera! Duizendmaal dank voor je roep om nuchterheid en rationale in het zwangerschapscircus.
Ik ben – gelukkig – geen ervaringsdeskundige op het gebied van depressie, maar wel huisarts en zwanger en een groot voorstander van ons beperken tot nuttige, wetenschappelijk onderbouwde adviezen voor moeder en kind. Laten we vooral lekker normaal doen en de hysterie achterwege laten. En ja, soms is dat zelfs weleens starten met een antidepressivum in de zwangerschap. Oké, daar moesten sommige collega’s ook van slikken. Maar als ik nu kijk naar moeder en baby doen ze me sterk aan jullie denken. Gefeliciteerd!
LikeLike
Dank je wel 🙂. Je voelt je door het taboe eromheen een rare snuiter en dat wakkert een misplaatst schuldgevoel aan. Dat maakt alles alleen nog maar erger. Dus dank je wel, een extra stapje richting openheid.
LikeLike