Een jaar geleden gaf ik een feest: Hoera voor Antidepressiva! Ik vierde het bestaan van Antidepressiva. Antidepressiva heeft mij gered. Heeft mijn leven gered. Het zorgt er inmiddels voor dat ik gewoon kan leven. Niet beperkt door een zwaar lijf, een doodswens en me dood voelen in een levend lichaam, als een lege huls van vlees. En door antidepressiva kon ik met mijn vrienden vieren dat ik er weer was, dat ik weer met ze kon praten en dat ik weer in hun gezelschap kon zijn terwijl ik het ook nog eens leuk vond.
Ik ben een groot fan van antidepressiva dus. Ik heb het nodig Het is mijn medicijn. Maar ik ben ook erg enthousiast over wat het doet. Als antidepressiva een popster was, had ik een plakboek. Ik ben fan. Het liefste zou ik antidepressiva backstage opwachten en ermee op de foto gaan. Ik kan me voorstellen dat iemand met suikerziekte hetzelfde voelt voor insuline. Met name als je je voor het eerst weer beter gaat voelen. Wat een opluchting.
En toen liet een tijd geleden mijn biologische klok van zich horen. Ineens was ik naar baby’s aan het staren, hoorde ik steeds vaker een stem in mijn hoofd die zei: “ik wil een baby” en ik kreeg de neiging vreemde baby’s mee naar huis te nemen. Kortom, ik wilde een kind. En mijn vriend wilde ook een kind. Dus wij gingen een kind maken. Tot dusver geen problemen!
Maar ik slik dus antidepressiva en ik heb een aanleg voor depressie. Mijn psychiater verwees me naar de Pop-poli. Die is voor types zoals ik. Vrouwen met een aanleg voor psychische ziektes, en een kinderwens. Hier krijg je advies van een psychiater, een kinderarts en een gynaecoloog. Het advies voor mij was duidelijk. Ik heb 80 procent kans op een depressie in de zwangerschap als ik stop met antidepressiva. De kans op afwijkingen bij het kind door het slikken van mijn soort antidepressiva tijdens de zwangerschap zijn niet aangetoond, en er zijn wel onderzoeken naar geweest. De gevolgen van een depressieve moeder voor een gezonde hechting van het kind zijn wel bewezen: een depressieve moeder kan slecht tot geen contact maken, en niet zonder meer houden van het kind. Ook hebben kinderen van een depressieve moeder onder andere een lager geboortegewicht. Kortom: de gevolgen van het stoppen met de medicijnen zijn negatiever voor mijn ongeboren kind dan de gevolgen van doorslikken.
Dus ik ben blijven slikken. Dit voelde niet echt als een keuze, meer als een voldongen feit. Omdat de depressie in mijn brein huist, denk ik soms dat ik er ergens controle over hebt. Elke keer als het misgaat of dreigt mis te gaan, geef ik ergens mezelf de schuld. Maar uit het verleden is duidelijk gebleken: ik heb geen controle.
Omdat het voor mij zo logisch is om pillen te blijven slikken, ben ik verbaasd over de reacties en zorgelijke blikken die ik krijg als ik meld dat ik aan de antidepressiva ben en zwanger. Met zwangerschap is het net als met voetbal eigenlijk: iedereen denkt het beste te weten hoe het moet. “Dan razen die medicijnen toch door je baby?”. “Maar dan moet je toch stoppen?”
Ik weet dat ze geen gelijk hebben, maar vind het moeilijk om te horen. Ik krijg het gevoel dat ik ‘de makkelijke weg’ kies, en egoïstisch ben.
Zwanger zijn voor iemand met mijn aanleg voor depressie voelt toch een beetje balanceren op het randje van de gekte. Ik ben hartstikke moe, val overal en nergens in slaap (gelukkig nog niet op te openbare plaatsen, of op een openbaar toilet, dat lijkt me heel onhandig!). Dat is een zwangerschapskwaal, maar ook een teken van depressie. Dus wat is wat? Blijf ik gezond? Draai ik door in Depressieve Vera? Sta ik straks als een kwijlende zombie met dikke tieten een baby te zogen? Of heb ik dan nog gevoel?
Ik vind dat ik een blog moet gaan schrijven. Over depressie, -ik heb het gevoel dat er onduidelijkheid heerst over dit concept. In ieder geval zijn de mensen die zeggen dat ze “echt even heel erg depressief waren afgelopen weekend” maar gelukkig veel chocola bij de hand hadden en Adele hebben geluisterd niet de echte depressieven-, over therapie, over hoe ik verschil moet maken tussen emotionele buien door zwangerschap of sluimerende beginnetjes van een depressie. Kortom: dat wordt lachen!
Tot snel.
HOERA VOOR ANTIDEPRESSIVA 
Super knap dat je dit doet! Volgens mij zijn er veel vrouwen met depressie ( al dan niet in het verleden) die tegen dit onbegrip aanlopen!
Het lijkt me wel een lastige zoektocht ” want wat is wat”?! Ik verbaas me er nu tijdens mijn zwangerschap al over wat allemaal onder de noemer van ” hormonen” geschaad wordt.
Ik ga je blog volgen!
LikeLike
Ik zou niet zo gauw iets als ‘dan razen die medicijnen toch door je baby’ tegen je zeggen, maar als ik het al van plan was, zou ik het na het lezen van je blog niet meer doen. Goed verwoord en zeer onderhoudend. Smaakt naar meer!
LikeLike
Vera, wat dapper dit. En ook belangrijk. Dat jouw blog er maar aan mag bijdragen dat mensen minder snel en makkelijk oordelen. En misschien herkennen mensen zich in je verhaal en hebben ze er steun aan. Een mooie zwangerschap gewenst! Groetjes
LikeLike
Een mooie blog van een mooi persoon. Knap dat je gaat omschrijven wat depressie (ook als die er niet meer is) met je doet. Liefs
LikeLike
Veer, wat tof. Dat je zwanger bent van een hopelijk kerngezond kind. En dat je de loftrompet afsteekt voor antidepressiva. Nóg zoiets dat veel mensen blij en gelukkig maakt. Als je het zo bekijkt, is het helemaal geen gekke combinatie. Ik ben benieuwd naar je volgende blog.
LikeLike
Hoi Vera, wat een mooi verwoorde blog! Ik heb als huisarts i.o. nu al twee jonge vrouwen gewezen op je blog en ze vonden het een verademing. De meningen/druk van anderen bij een ziekte als depressie is enorm en maakt het nog moeilijker. Ga vooral zo door!
LikeLike
Hee Vera, Wat een goede, mooie en nuttige blog. Ik heb veel bewondering voor je openheid en je moed. Ik ga je volgen. Ik wens je veel succes bij je zwangerschap en bij je blogs! x Anke
LikeLike
Hulde voor je blog! erg gelachen. ik zit exact in hetzelfde schuitje wat betreft medicatie en zwangerschapswens. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
LikeLike
Hey, ik slik precies hetzelfde als jij, en ik heb ook wel even gedacht, moet ik stoppen wat ga ik doen, maar heb het mijn gehele zwangerschap gebruikt, eigenlijk niet eens meer na dat ene moment aan gedacht, tot mijn dochter werd geboren en heel erg ziek bleek, achterhalen wat het is geweest kunnen ze niet, maar het gebeurde toch, ik ging me schuldig voelen, waarom omdat mensen je wijsmaken dat het dan waarschijnlijk je medicijn gebruik is geweest! Toch wil ik je meegeven misschien gebeurt het je dat je even twijfelt doe ik dit goed. Maar uiteindelijk weet ik dat ik zonder medicijnen een wrak zou zijn, en er niet voor mijn kindje zou kunnen zijn, dat was eerder gebleken! Nu gaat het goed met haar en ik maak alles mee en geniet dus dubbel want dat kon ik bij mijn eerste niet!
LikeLike
13 en 11 jaar geleden zijn mijn prachtige gezonde kinderen geboren en tijdens de hele zwangerschap heb ik paroxetine moeten gebruiken. Het komt goed!
LikeLike
Beste Vera,
Van harte gefeliciteerd met de (blijde) verwachting. Erg nuttig lijkt me dat je dit onderwerp uit de taboesfeer trekt zodat de meningen wat genuanceerder kunnen worden.
Om het iets breder te trekken(als huisarts): veel vrouwen hebben ook een niet onderkende disbalans in het dopaminerge circuit, ook wel ADD genoemd, hetgeen door een verminderde rem-functie op zichzelf leidt tot sterker dan normaal wisselen van stemming, en ook een risicofactor is voor aandoeningen als depressie(wsl. serotonine disbalans), overgewicht(minder rem op eten), fobieën(normale angst kan doorschieten naar fobie), eetstoornis(minder rem op eten of juist hongeren), fibromyalgie(versterkte pijnbeleving bij (spier)spanningen, waardoor spierspanning toeneemt hetgeen weer tot pijn leidt), chronische vermoeidheid(gestoorde zelf-motivatie functie), ook indirect door invloed op het dagelijks functioneren(te laat op werk komen, minder efficiënt werken, meer uiten van emoties).
Bij meisjes wordt dit minder onderkend bijvoorbeeld omdat ze de klas minder verstoren dan jongens met ADHD. Hoewel de grootste voorspeller van ongeplande tienerzwangerschap wordt er bij abortusklinieken niet op gescreend bij mijn weten.
Veel mensen lijken het lastig te vinden dat gedrag een functie is van onze hersenen, wellicht doordat dit raakt aan morele gevoelens: bij een stoornis in neurotransmitters -veelal deels genetisch van oorsprong- als oorzaak is van hoe gemotiveerd iemand is, wordt het moreel gezien lastig hier een moraal op los te laten en kun je minder makkelijk zeggen dat iemand lui is, peper in z’n reet moet hebben of een schop onder z’n kont!
Evolutionair zijn deze varianten wellicht voordelig geweest, bijvoorbeeld bij depressie verbruik je minder energie hetgeen gunstig is bij voedseltekort, als vrouwen met ad(h)d jonger zwanger worden kan de populatie sneller toenemen en jongens met adhd willen misschien graag voorop in de strijd bij vijandelijkheden, maar in de huidige maatschappij lijken er meer nadelen dan voordelen.
Hopelijk worden hersenaandoeningen op termijn net zo normaal als bijziendheid en diabetes en komen er betere behandelingen.
Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en een stabiele, positieve stemming toe.
LikeLike
Heel goed dit blog! In de media zijn er bijna alleen maar negatieve berichten over antidepressiva, zoals laatst weer een uitzending van Zembla. Terwijl het zo geweldig is dat ze bestaan! Jouw blog zorgt voor een beetje tegenwicht. Ook dapper om er voor uit te komen, dat durft niet iedereen.
LikeLike
Hartstikke goed dat je deze blog schrijft! Mijn dochter is nu 10 jaar en tijdens de zwangerschap ben ik doorgegaan met het slikken van antidepressiva. In die tijd waren er nog geen POP-poli’s en toen heeft mijn psychiater contact opgenomen met een bevriende psychiater die gespecialiseerd was in zwangere vrouwen en antidepressiva.
Samen met mijn psychiater hebben mijn man en ik een gesprek gehad met die psychiater en dat heeft ons enorm gerustgesteld. Een paar maanden later was ik zwanger. In het begin had ik last van de hormonen maar daarna heb ik me de hele tijd heel goed gevoeld. Ik ben erg blij dat ik toen goed begeleid ben. Er is me verzekerd dat mijn medicijnen nagenoeg geen invloed zouden hebben op het kind en ik mocht ook borstvoeding geven. Jammer dat jouw blog er toen niet was. De psychiater heeft altijd gezegd dat het heel belangrijk is dat de zwangere vrouw zich geestelijk goed voelt met of zonder antidepressiva.
Succes met de laatste loodjes voor de bevalling.
LikeLike
Beste Vera,
Wat fijn om je verhaal te lezen. Zelf ben ik 18 weken zwanger en moet ik ook medicatie slikken voor psychische klachten, omdat anders de kans op een terugval groot is. Mijn man en ik hebben van tevoren ook advies ingewonnen bij een specialist en ik ben toen van medicatie veranderd naar een veiliger middel.
Ik ga je blog zeker volgen, ik ben benieuwd of je borstvoeding gaat geven, want dat is bij mij nog de vraag. Ik zie vooral op tegen het slaapgebrek in m.n. de eerste maanden na de geboorte. Slaap is zo belangrijk om goed in je vel te zitten.. Het is inderdaad zo dat je meer moet uitleggen bij psychische klachten, dat herken ik wel, gelukkig heb ik fijne mensen om me heen. Veel succes de komende tijd, ik zie uit naar je verhalen die denk ik erg herkenbaar zullen zijn!
LikeLike
Eindbaas! Dank hiervoor!
LikeLike
Heeeey ik vind je geweldig. Eerlijk en puur, supergrappig, luchtig maarte veel onthoudt die mij in zekere zin een gevoel van steun en begrip geeft. Heel bijzonder en uniek in wat je doet en daarvoor uitkomt. Ik hoop meer van je te lezen en horen!
LikeLike
Lieve Vera,
Je bent mijn held. Heel erg bedankt voor je humor, openheid en eerlijkheid over depressie. En zwangerschap. En met name die combinatie. Ook mijn brein houdt van zwart. En werd ik raar aangekeken dat ik medicijnen bleef gebruiken tijdens mijn zwangerschap. En, oh ja, ik HAATTE de eerste 12 weken. Elke dag afgeteld. Een emotioneel, misselijk, narcoleptisch wrak. Gelukkig is jouw zoon volgens mij best makkelijk. Die van mij lijkt op zijn moeder. 2 jaar niet geslapen haha. En nu willen we toch ineens een tweede??! Terwijl ik me dat jaren echt NIET kon voorstellen. Roze wolk? Niet gezien. Best rare jongens, die hormonen.
Nogmaals dank!! Dank. Dank. Ook aan mijn antidepressiva.
LikeLike